admin

104 Viewsមិត្តប្រុសរបស់ខ្ញុំ និងខ្ញុំ ពួកយើងបានទិញផ្ទះចាស់មួយកន្លែង។ គាត់ជាអ្នកទទួលបន្ទុកលើការសាងសង់ផ្ទះរបស់ពួកយើងអោយក្លាយជាផ្ទះ “ថ្មី” ដូចជាកែច្នៃផ្ទះបាយចាស់ អោយទៅជាបន្ទប់គេងមេគ្រួសារ។ សម្រាប់ខ្ញុំវិញជាអ្នកទទួលខុសត្រូវ ហែកបកផ្ទាំងក្រដាសបិតជញ្ជាំងចាស់ៗចោល។ ម្ចាស់ផ្ទះមុនគាត់បានបិតក្រដាសបិតជញ្ជាំងនឹងពេញ ជញ្ជាំងនិងពិដានទាំងអស់! ការបកក្រដាសនឹងមិនស្រួលដូចការគិតទេ ហត់ខ្លាំងតែក៏មានអាម្មណ៏ពិសេសនៅពេលបកវាចេញម្តង១ផ្ទាំងម្តង១ផ្ទាំង។ អារម្មណ៍ល្អបំផុតគឺការបកក្រដាសនឹងបានផ្ទាំងវែងៗ ស្រដៀងពេលដែលយើងបកស្បែកដែលអ្នករបកចេញពីការរលាកដោយពន្លឺព្រះអាទិត្យ។ បកយូរៗក៏ក្លាយជាការកំសាន្តមួយបែប បកម្តងៗសង្ឃឹមថាបំណែកដែលបកចេញមកកាន់តែវែងជាងមុន។ អ្វីដែលចំលែកនៅក្រោមផ្នែកជ្រុងមួយនៃក្រដាសដែលបកចេញមកនៅក្នុងបន្ទប់នីមួយៗគឺមានឈ្មោះរបស់មនុស្ស និងកាលបរិច្ឆេទ ។ ដើម្បីស្រាយចំងល់ ខ្ញុំក៏សំរេចចិត្តស្វែងរកឈ្មោះមួយក្នុងចំនោមឈ្មោះទាំងអស់នៅ តាមបណ្តាញអ៊ីនធើនេត ហើយក៏បានរកឃើញថាមនុស្សនោះពិតជាមនុស្សដែលបានបាត់ខ្លួនមែន ហើយកាលបរិច្ឆេទដែលមាននៅក្នុងក្រដាសដែលបកចេញនោះត្រូវនឹងកាលបរិច្ឆេទថ្ងៃដែលបាត់ខ្លួន! នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ខ្ញុំក៏បានធ្វើបញ្ជីស្រង់ឈ្មោះ និងកាលបរិច្ឆេទទាំងអស់។ ច្បាស់បំផុតណាស់ថាឈ្មោះនីមួយៗគឺជាមនុស្សដែលបានបាត់ខ្លួន ហើយកាលបរិច្ឆេទនឹងក៏ត្រូវនឹងថ្ងៃបាត់ខ្លួនដូចគ្នា។ មិត្តប្រុសរបស់ខ្ញុំ និងខ្ញុំបានជូនដំណឹងទៅប៉ូលិស ហើយប៉ូលិសក៏បានបញ្ជូនក្រុមឧស៊ើបអង្កេតមកផ្ទះរបស់យើង។ ខ្ញុំបានលឺប៉ូលិសម្នាក់និយាយថា “បាទ វាជាមនុស្ស”។ ខ្ញុំភ្ញាក់ថា មនុស្ស? តើមនុស្សអីគេ? “អ្នកនាង ក្រដាសដែលអ្នកបកចេញពីជញ្ជាំងនោះនៅឯណា? ខ្ញុំក៏បានចង្អុលប្រាប់ទីតាំង។ អ្វីដែលខ្ញុំមិននឹកស្មានដល់នោះ ផ្ទាំងក្រដាសដែលបានបកចេញនោះមិនមែនជាផ្ទាំងក្រដាសធម្មតានោះទេ វាជាស្បែកមនុស្សដែលបានបាត់ខ្លួន។”  5/5 source:

112 Views​ខ្ញុំស្អប់ពេលវេលាមួយនេះណាស់ គឺពេលដែលប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ ឆាលី ត្រូវចាកចេញទៅឆ្ងាយ។ ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំតែងតែព្យាយាមពន្យល់ខ្ញុំមូលហេតុដែលឆាលីឈឺ ហើយថាខ្ញុំមានសំណាងណាស់ដែលមានខួរក្បាលដែលល្អជាងឆាលី ។ នៅពេលដែលខ្ញុំរអ៊ូពីភាពធុញទ្រាន់របស់ខ្ញុំដោយគ្មានប្អូនប្រុសតូចម្នាក់នៅលេងជាមួយ ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំព្យាយាមធ្វើឱ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍មិនល្អ ដោយបង្ហាញថាភាពធុញទ្រាន់របស់ខ្ញុំគ្រាន់តែជាផ្នែកតូចមួយតែប៉ុណ្ណោះ សម្រាប់ឆាលីវិញត្រូវបានគេបង្ខាំងនៅក្នុងបន្ទប់ងងឹតនៅក្នុងស្ថាប័នជំងឺសរសៃប្រាសាទមួយ។ ខ្ញុំ​តែង​តែ​អង្វរឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំ​ឲ្យ​គាត់ផ្តល់​ឱកាស​ចុង​ក្រោយ​ដល់​ឆាលីអោយបានមកផ្ទះវិញ។ ដំបូងពួកគាត់បានយល់ព្រមធ្វើតាមការសុំរបស់ខ្ញុំ។ ឆាលីបានត្រលប់មកផ្ទះវិញជាច្រើនដង ដែលរាល់ដងការត្រលប់មួយនេះមានរយៈពេលកាន់តែខ្លីជាងមុន។ រាល់ពេលដែលឆាលីមកផ្ទះរឿងទាំងអស់នេះតែងតែកើតឡើងម្តងហើយម្តងទៀត។ ឆាលីបានខ្វេះភ្នែកឆ្មាអ្នកជិតខាងហើយយកសព្វឆ្មានោះមកទុកក្នុងប្រអប់ដាក់របស់លេងរបស់គាត់។​​ឡាមរបស់ប៉ាខ្ញុំត្រូវបានរកឃើញទំលាក់នៅក្នុងស្លាយរបស់ទារកនៅកន្លែងក្មេងលេងនៅក្នុងឧទ្យាន។ គ្រាប់ថ្នាំវីតាមីនរបស់ម៉ាក់ខ្ញុំត្រូវបានចាក់ចោលហើយជំនួសដោយគ្រាប់ថ្នាំលាងចាន។ ឥឡូវនេះ ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំស្ទាក់ស្ទើរ ក្នុងការប្រើប្រាស់ “ឱកាសចុងក្រោយ” ដើម្បីអោយឆាលីបានត្រលប់មកផ្ទះវិញ។ ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំ​និយាយថាឆាលី ជំងឺរបស់ឆាលីងាយស្រួលក្នុងការបន្លំខ្លួនធ្វើជាសភាពធម្មតាដើម្បីបញ្ឆោតគ្រូពេទ្យដែលថែទាំគាត់ឱ្យគិតថាគាត់អាចជាដូចដើមហើយ។ មិនថា​ខ្ញុំអផ្សុកយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំក៏​នឹង​ត្រូវ​ទ្រាំ​នឹង​ការ​អផ្សុក​របស់​ខ្ញុំ​ដើម្បី​​សុវត្ថិភាពរបស់ខ្ញុំ ​ពីឆាលី​។ ខ្ញុំស្អប់ខ្លាំងណាស់ នៅពេលដែល ឆាលី ត្រូវទៅឆ្ងាយម្តងៗ។ វា​ធ្វើ​ឱ្យ​ខ្ញុំ​ត្រូវ​ធ្វើ​ពុត​ជា​ល្អនៅមុខគេ ​រហូត​ដល់​គាត់​ត្រលប់​មក​វិញ។  5/5 source: